یکی از مهم‌ترین عواملی که بافت شهرها را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد، نحوه‌ی استقرار واحدهای مسکونی است که متأثر از انتخاب خانوار می‌باشد. بنا بر این بافت مسکونی مناطق شهری به لحاظ مکان استقرار، نمایی از الگوی انتخاب خانوار خواهد بود. الگویی که از یک سو تحت تأثیر معیارهای مطلوبیت خانوار و از سوی دیگر تحت تأثیر قیود محدودکننده‌ی انتخاب خانوار، شکل گرفته است.
این مقاله تلاش می‌کند با بررسی بافت سکونت‌گاهی شهر اصفهان، بر اساس نتایج به دست آمده در سرشماری نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵، نظریه‌ی مکان‌یابی خانوار را مورد آزمون قرار دهد. به‌عبارت روشن‌تر فرضیه‌ی این پژوهش، عدم انطباق نتایج این نظریه در ترسیم بافت سکونت‌گاهی شهر اصفهان و نحوه‌ی فعلی استقرار واحدهای مسکونی در آن می‌باشد که آن را ناشی از وجود انحراف در بازار مسکن (یعنی، عدم توان بازار در هدایت تخصیص زمین از تولید مسکن به سمت تولید کالاهای قابل تجارت با هدف حد اقل‌سازی هزینه‌ی دسترسی) شهر اصفهان می‌داند.
