در این مقاله، عوامل مؤثر بر افزایش احتمال غیر شاغل شدن یک فرد شاغل طی یک‌ سال با رویکردی جنسیتی و از دو جنبه‌ی «تغییر وضعیت اشتغال به بیکاری» و «تغییر وضعیت اشتغال به غیر فعالی (خروج از بازار کار)» بررسی شده است. داده‌های پانلی مورد استفاده در این مقاله، نتایج آمارگیری از نیروی کار مرکز آمار ایران در دو فصل بهار ۱۳۸۴ و بهار ۱۳۸۵بوده و به‌منظور تعیین عوامل مؤثر بر تغییر وضعیت اشتغال افراد شاغل، از مدل پروبیت استفاده شده است. یافته‌های بررسی نشان می‌دهد جنسیت، عامل موثری بر ثبات اشتغال است، به این ترتیب که در مجموع، ثبات اشتغال برای زنان شاغل کم‌تر از مردان شاغل است و زن بودن، احتمال خروج از اشتغال به غیر فعالی یا به عبارت دیگر خروج از بازار کار را حدود ۲۰ درصد افزایش می‌دهد. ثبات اشتغال به‌طور کلی برای ساکنان مناطق روستایی، مهاجران، دارندگان تحصیلات دانشگاهی، شاغلان در کارگاه‌های دارای ۵ نفر کارکن و بیش‌تر و بیمه‌شده‌‌ها بیش‌تر است. در مورد زنان شاغل، ثبات اشتغال زنان روستایی، زنان مهاجر، زنان مزد و حقوق‌بگیر بخش عمومی و زنان بیمه‌شده بیش‌تر است. نکته‌ی دیگر این‌که ازدواج، ثبات اشتغال مردان را افزایش ولی ثبات اشتغال زنان را کاهش می‌دهد.